Al vanaf het begin van Zwart-Wit waren er dames bij de club die zich nuttig maakten, zeker toen we een eigen kantine hadden. Maar uiteraard bemoeiden ze zich nooit met het voetballen zelf. Daar hadden vrouwen immers geen verstand van. Tenminste dat was de mening van veel mannen in Nederland.

In het buitenland bestonden al competities voor vrouwen. Toen begin jaren zeventig een paar meiden begonnen met een balletje te trappen op de tegels van het clubhuis kon niemand vermoeden dat dit het begin was van een mooi verhaal. Zwart-Wit ging meedoen in de KNVB-competitie, al waren voorlopig de prestaties niet om over naar huis te schrijven. Dat veranderde toen de dames mee mochten doen aan een internationaal toernooi in Taiwan. Vanaf dat moment werd en serieus getraind en de Zwart-Wit vrouwen speelden jaren in de hoogste afdeling. In 2000 wonnen ze zelfs de KNVB-beker.

Twee keer werd Zwart-Wit afdelingskampioen in de jaren zestig. Uiteraard volgen dan jaren waarin een stapje terug wordt gedaan.
De kern van het elftal was ouder geworden, maar had genoeg kwaliteit om in de top mee te draaien. Toen kwam het jaar 1969. Nog altijd was de tweede klas het hoogste wat een zaterdagclub. kon bereiken. Maar dat ging veranderen. Er kwam een nieuwe trainer die als opdracht kreeg om zich te plaatsen voor de nieuw te vormen eerste klassen.

Die trainer was Wim van der Gijp. Hij was een onderdeel van de bekende voetbalfamilie uit Dordrecht. Zijn broer Cor droeg 13 keer het Oranjeshirt en ook Wim mocht dat een keer. Bij de thuiswedstrijden van Zwart-Wit werd vooraf altijd de keeper ingeschoten door het elfjarige zoontje van de trainer, luisterend naar de naam René.